Zo, daar was ik dan weer in me eentje in La Paz, moest ik mezelf weer gaan vermaken! Maar ik had wel iets leuks op het oog, namelijk Huayna Potosi, een pukkel van 6088 meter die graag beklommen wou worden. Ik ging met nog een andere fransman die ik al eerder had ontmoet naar een touroperator om te boeken voor de volgende dag. Maar in diezelfde nacht was ik plotseling ziek geworden met veel overgeven, waarschijnlijk iets verkeerd gegeten, dat gebeurt hier regelmatig! Omdat ik het beklimmen van die berg niet meer zag zitten vroeg ik de volgende morgen aan die touroperator voor een andere dag, maar helaas, dat kon natuurlijk weer niet en ik had natuurlijk al betaald dus toen toch maar gegaan.

Hoewel het in La Paz nog redelijk goed weer was, was het richting Potosi steeds slechter aan het worden. Toen we met de auto aankwamen in het eerste kamp was het ondertussen gaan sneeuwen. Het is normaal gesproken een paar uur klimmen naar het basekamp wat ligt op 5200 meter.Helaas was mijn gids van de oude stempel en stormde met een noodvaart die berg op, volgens mij dacht hij dat hij meedeed aan de olympische spelen, wat een mafkees zeg, heb ik weer! Naarmate de tocht verder omhoog vorderde en ik met me zieke harsens in de sneeuw met harde wind achter die gids aanliep begon ik me steeds meer af te vragen: wat doe ik hier nou toch weer op die pokke berg, ik wil lekker in me warme bedje liggen, maar helaas dat zat er voorlopig nog niet in! Toen we eindelijk waren aangekomen in het basekamp zaten ik en me franse maat helemaal stuk.

Je zou vanaf het base kamp een prachtig uitzicht hebben over het gebergte, maar niet voor ons, door het slechte weer was het zicht niet meer dan 10 meter. In het basekamp waren nog 2 franse klimmers en een 4 koppig Oostenrijks reddingsteam uit de alpen die hier kwamen oefenen. Het plan was om vroeg te gaan slapen en om 1 uur in de nacht op te staan en dan te gaan klimmen zodat je met de zonsopkomst op de top staat. Dus wij na het eten proberen te gaan slapen. Maar er was nog iets waar ik niet geheel tevreden mee was, en dat was mijn slaapzak die ik van de touroperator had gekregen. Het was maar een dun slaapzakje en toen ik op het etiket keek zak ik staan dat deze slaapzak bestemd is voor temperaturen voor 23 graden. Maar het is hier ijskoud en het vriest hier, wat moet ik nou met een slaapzak wat bedoeld is voor de tropen. Hoe ik nou precies dat temperatuurverschil moest overbruggen konden ze me dan ook niet vertellen. Ik werd dan ook wel een tikkeltje jaloers toen ik mijn slaapzak, wat eigenlijk niet meer was dan een lakentje, zag liggen naast die 4 hypermoderne dikke slaapzakken die bestemd waren voor temperaturen van -25 van het Oostenrijks reddingsteam. Dit tot groot gelach van de anderen natuurlijk. Ik ben toen met al mijn kleren proberen te gaan slapen maar ik kon de slaap maar moeilijk vatten, maar toen ik eindelijk lag te slapen kwam dat Boliviaantje me weer wakker maken om te gaan klimmen.

Het was ondertussen beestenweer geworden met snoeiharde wind en een dikke paklaag sneeuw. Na de volle bepakking aangetrokken te hebben gingen we dan maar ik was ondertussen helemaal niet lekker geworden en na 100 meter lag mijn ontbijt al op de berg en moest ik de tocht al afblazen, het zat er niet in, ik weer lekker terug in me koude slaapzakje. Maar vanwege het barslechte weer kwamen de andere jongens een voor een binnenkruipen waarbij de laatste pas om 8 uur in de ochtend terug kwam in het basekamp. Uiteindelijk heeft dus niemand de top bereikt, het was te gevaarlijk om een poging te wagen.

In de ochtend zijn we teruggelopen naar het starterskamp waarna iedereen er natuurlijk helemaal doorheen zat. Toen we uiteindelijk het gebergte uitreden in een roestige oude bak, ziek, stinkend, volledig kapot, keek ik door het raampje naar buiten naar het onstuimige weer, en dacht ik bijmezelf: het is toch wel mooi he, allemaal!!!!!!!!!!!!!!!