De afgelopen 2 weken ben ik in Honduras verbleven. Ik ben eerst naar Utila gegaan, een eiland voor de kust van Honduras. De meeste mensen die daar komen, zijn daar om te duiken en het eiland zit dus vol met duikscholen. Ik heb eigenlijk nooit de intentie gehad om mijn duikbrevet te halen, maar ja, ik was toch in de buurt en het schijnt een van de goedkoopste plekken te zijn waar je een duikbrevet kan halen, dus waarom niet he! De duikschool waarin ik verbleef was gevestigd op een toplocatie aan het water en was tegelijk ook een hostel en was iedere avond vol gezelligheid. Na vier dagen had ik me duikbrevet gehaald. Het was een leuk eiland om een tijdje te verblijven.

Daarna ben ik nog naar een aantal andere plaatsen gereisd in Honduras om vervolgens uit te komen in Nueva Ocotepeque wat ligt aan de grens met El Salvador. In Nueva Ocotepeque is verder niet heel veel te beleven maar het leuke was dat ik in gesprek kwam met een Amerikaan, nou ja, een gesprek was het eigenlijk niet eens te noemen maar het ging als volgt: Hey, hoe gaat het? (in het Engels

Kijk, hier hou ik nou van, dit is gastvrijheid van de hoogste plank en het leuke is dat die Amerikaan iedereen kende in de buurt en je op plekken komt waar je normaal gesproken niet zo snel komt. Alleen de volgende morgen toen ik de grens over wou steken heb ik me voet verzwikt en kan er niet normaal op lopen, maar goed, ik ga weer naar het strand toe dus dat gaat best goed komen.

Ik heb het wonderbaarlijke nieuws vernomen dat we naar de finale gaan, en wat voor een finale! Dit is een finale waar iedereen van droomt natuurlijk, dat ik deze moet gaan missen gaat wel even pijn doen denk ik, maar ik denk maar zo, Feyenoord kennende, dat er nog vele finales komen in de toekomst